فراموشم نکن شاید سالها بعد،



در گذر خیابانها از کنار هم بگذریم،



بگویی



آن غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود...

منم سرگشته حیرانت ای دوست    کنم یکباره جان قربانت ای دوست

تنی نا ساز از شوق وصل کویت      دهم سر بر سر پیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده                   میان شعله ها کاشانه کرده

دلی دارم که از شوق وصالت                    وجودم را زغم ویرانه کرده

من آن آواره بشکسته حالم                          زهجرانت بُتا رو به زوالم

منم آن مرغ سرگردان و تنها               پریشان گشته شد یکباره حالم

زِهَر سر بر سر سجاده کردم                   دعایی بهر آن دلداده کردم

زحسرت ساغر چشمانم ای دوست        زبان از یکسره از باده کردم

دلا تا کی اسیر یاد یاری؟                          زهجر یار تا کی داغ داری؟

بگو تا کی زشوق روی لیلی                   تو مجنون پریشان روزگاری؟

پریشانم، پریشان روزگارم                من آن سرگشته ی هجر نگارم

کنون عمریست با امید وصلت                   درون سینه آسایش ندارم

زهجرت روز و شب فریاد دارم                    زبیدادت دلی ناشاد دارم

درون کوهسار سینه خود                هزاران کشته چون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفایی؟                      دمادم با دل من در جفایی

چرا آشفته کردی روزگارم        عزیزم دارد این دل هم خدایی

خواهم که در این غمکده آرام بمیرم

گمنام و سفر کرده و بی نام بمیرم

کس نیست که آزاد کند مرغ دلم را

پر بسته و دل خسته در این دام بمیرم

من کام دل از جلوه حسن تو گرفتم

هر چند در این معرکه ناکام بمیرم

بیا ای مرگ امشب راحتم کن سخت دلگیرم

ملول از ننگ هستی هستم و از زندگی سیرم


اگرجان از تن انسان چو بیرون رفت میمیرد

ندارم جانی اندر تن چرا آخر نمیمیرم


گریزانی چرا ای مرگ ای صیاد دام افکن

شکارآمد به پای خود چه غم داری بزن تیرم


بیا دستم به دامان تو دستم را بگیر امشب

وگرنه انتقام زندگی را از تو می‌گیرم


بیا و دست بردار ای فلک از بازی جانم

ورق برگشت بازنده تویی در دور تقدیرم


اگرچه عمر کوتاهم برای عاشقی کم بود

بیا ای زندگی بگذر دم آخر ز تقصیرم

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است

راست است که صاحـبان دل های حسـاس نمی‌میرند
بی هنگام ناپدید می‌شوند

پریشانم

چه می خواهی تو از جانم !

مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی

خداوندا !

اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی

لباس فقر پوشی

غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیندازی

و شب ، آهسته و خسته

تهی دست و زبان بسته

به سوی خانه باز آیی

زمین و آسمان را کفر می گویی ! نمی گویی ؟

خداوندا !

اگر در روز گرما خیز تابستان

تنت بر سایه دیوار بگشایی

لبت بر کاسه مسی قیر اندود بگذاری

و قدری آن طرف تر عمارت های مرمرین بینی

و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد

زمین و آسمان را کفر می گویی ! نمی گویی ؟

خداوندا !

اگر روزی بشر گردی

زحال بندگانت با خبر گردی

پشیمان می شوی از قصه خلقت

از این بودن ، از این بدعت

خداوندا تو مسئولی

خداوندا !

تو می دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است

چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است.

سلام خدا

حال همه ي ما خوب است اما تو قبول نكن

دنياي ما دنياي قشنگيست اما توقبول..............

زندگي من پر از ارامش است اما توقبول......................

روزگار هميشه با ما سازگارو هميشه مارو راضي نگه داشته اما توقبول.......................

اسمان دنياي من زلال است مثل خود دنيا اما توقبول.........................................

نه خسته ام نه دلگير شاد شاد شادم اما توقبول.........................................

دنياي من دنياي صلح است اما توقبول.......................................

واما

يك چيز را قبول كن خدا.............................

كاش هيچ وقت اين دنيا رو نميساختي

اگرمیخواهی محال ترین اتفاق زندگیت رخ بدهد

باور محال بودنش را عوض کن .

دوره، دوره آدم هایی ست که همخواب هم می شوند

ولی هرگز خواب هم را نمی بینند .

حـقـیـقـت دارد !

کافـی سـت چــمـدان هــایــت را ببــندی

تــا حــاضـر شــونــد ، هـمه

بـــرای ِ از یـــاد بــُـردنــت !

آنـکه بــیشتـر دوستـت میــدارد ، زودتــــر !!!

سعی نکن متفاوت باشی!

فقط "خوب باش"

خوب بودن به اندازه ی کافی متفاوت است...

همین که تو میدانــی

" دوستت دارم"

کافیست...

بگذار خفه کند خودش را

دنیا...

دلتنـــــــــــــــــگی

عین آتش زیر خاکــــــستر است

گـــــــاهی فـــــــکر میکنی تمـــــــــام شده

امّـــــا یــک دفــــعه

همه ات را آتــــش مـــــــــــیزند . . .

آب می خواهم سرابم می دهند / عشق می ورزم عذابم می دهند

خود نمی دانم کجا رفتم به خواب / از چه بیدارم نکردی آفتاب ؟؟؟؟؟؟؟؟

خنجری بر قلب بیمارم زدند / بی گناهی بودم و دارم زدند

 دشنه ای نامرد بر پشتم نشست / از غم نامردمی پشتم شکست

سنگ را بستند و سگ آزاد شد / یک شبه بیداد آمد داد شد

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام / تیشه زد بر ریشه اندیشه ام

عشق اگر این است مرتد می شوم / خوب اگر این است من بد می شوم

بس کن ای دل، نابسامانی بس است / کافرم دیگر مسلمانی بس است

در میان خلق سر در گم شدم / عاقبت آلوده مردم شدم

بعد از این با بی کسی خو می کنم / هرچه در دل داشتم رو می کنم

نیستم از مردم خنجر به دست / بت پرستم بت پرستم بت پرست

بت پرستم بت پرستی کار ماست / چشم مستی تحفه ی بازار ماست

درد می بارد چو لب تر می کنم / طالعم شوم است باور میکنم

من که با دریا تلاطم کرده ام / راه دریا را چرا گم کرده ام ؟؟؟

قفل غم بر درب سلولم مزن / من خودم خوش‌باورم گولم مزن

من نمی گویم که با من یار باش / من نمی گویم مرا غم خوار باش

من نمی گویم ... دگر گفتن بس است / گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین! شاد باش / دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه! در شهر شما یاری نبود / قصه هایم را خریداری نبود !!!

وای ! رسم شهرتان بیداد بود / شهرتان از خون ما آباد بود

از درو دیوارتان خون می چکد / خون من . فرهاد. مجنون می چکد

خسته ام از قصه های شومتان / خسته از همدردی مسمومتان

این همه خنجر دل کس خون نشد / این همه لیلی .کسی مجنون نشد

آسمان خالی شد از فریادتان / بی ستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پیشه ام / بویی از فرهاد دارد تیشه ام

عشق از من دور و پایم لنگ بود / قیمتش بسیار و دستم تنگ بود

گر نرفتم هر دو پایم خسته بود / تیشه گر افتاد دستم بسته بود

هیچ کس دست مرا وا کرد ؟ نه! / فکر دست تنگ ما را کرد ؟ نه!

هیچ کس از حال ما پرسید ؟ نه! / هیچ کس اندوه ما را دید ؟ نه!

هیچ کس اشکی برای ما نریخت / هر که با ما بود از ما میگریخت

چند روزی هست حالم دیدنی‌ست / حال من از این و آن پرسیدنیست

گاه بروی زمین زل می زنم / گاه بر حافظ تفائل میزنم

حافظ دیووانه فالم را گرفت / یک غزل آمد که حالم را گرفت

ما ز یاران چشم یاری داشتیم  / خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

حتما نباید کسی پدرت را کشته باشد تا تو از او بیزار باشی. آدم هایی یافت می شوند که راه رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان، در تو بیزاری می رویاند...

جای خالی سلوچ "محمود دولت آبادی"

رگ خواب این دل تو دست تو بوده

ترک های قلبم شکست تو بوده

منو با یه لبخند به ابر ها کشوندی

با یک غطره اشکت به آتیش نشوندی

مدارا نکردی بادلواپسی مو ندیده گرفتی

غم بی کسی مو با این آرزویی که بی تو محاله

یه شب خواب آروم فقط یک خیاله

چه قدر حیف این عشق همین جور هدر شه

 یکی از منو تو بره در به در شه

باید سر کنم با همین جای خالی

حالا تو نبودم بگو در چه حالی

مدارا نکردی با دلواپسیمو ندیده گرفتی

غم بی کسی مو با این آرزویی که بی تو محاله

یه شب خواب آروم فقط یک خیاله

 به خدا بی تو زندگی برام محاله

محاله محاله

محاله

اگر می خواهی تندیسی زیبا شوی

باید تحمل ضربه های چکش را داشته باشی